Laatst stuitte ik op een ontwerpbureau dat zich laat voorstaan op het ‘ontwerpen voor imperfectie’. Dat lijkt sympathiek en sluit naadloos aan bij de tijdgeest. Gruizig, onaf en imperfect is immers in de mode en dan niet zozeer uit circulaire overwegingen, maar vooral als ‘stijl’. In de meest simpele vorm toont dat zich in de wereldwijde plaag van ‘NYC-style’ koffietentjes met obligaat afgebrokkeld stucwerk, blootgelegde bakstenen en ogenschijnlijk hip kringloopmeubilair waar in werkelijkheid heel wat Thaise arbeid aan ten grondslag ligt.
Imperfectie toont zich ook in aangevreten ‘gepixelde’ bouwvolumes en meer algemeen in de Nederlandse afbouwkwaliteit. Die kenmerkt zich veelvuldig door matige en zelfs half beschadigde resultaten waarmee opdrachtgevers te vaak te makkelijk genoegen nemen. Waar is toch dat gebouw dat intelligent en hoogefficiënt met materialen omgaat, dat perfect gedetailleerd is, adaptief in opzet en dat helemaal inspeelt op de stand van de techniek? Buiten de bouw zijn er maar weinig industrieën waarin men zo gemakzuchtig met kwaliteit kan omgaan. Auto’s, telefoons, camera’s; ze zijn er in alle prijsklassen, maar zonder uitzondering perfect gemaakt en functionerend.
In deze imperfecte bouwwereld verlang ik diep naar mensen die compromisloos naar perfectie streven. In de documentaire ‘Fucking Perfect’ werkt topkok Sergio Herman bijna zelfdestructief aan perfecte maaltijden en gerechten. Vanzelfsprekend met vakmanschap en de beste producten, maar bovendien steeds op zoek naar de grenzen van innovatieve bereidingswijzen en verrassende smaakcombinaties. Aan de basis staat een vast keukenteam van ambitieuze mannen en vrouwen die het vak met grote betrokkenheid leren én uitoefenen.
Hierbij vergeleken lijkt de bouw meer op de culinaire ervaring bij de gemiddelde strandtent, waar altijd min of meer dezelfde hamburgers en kipsaté-met-frites van matige kwaliteit op het menu staan. Die bovendien steevast te laat worden geserveerd door ongeïnteresseerde dagloners. En dan nog afkloppen dat je geen darminfectie oploopt.
Ronald Schleurholts, architect partner cepezed
Cobouw, 13 maart 2019
Imperfectie toont zich ook in aangevreten ‘gepixelde’ bouwvolumes en meer algemeen in de Nederlandse afbouwkwaliteit. Die kenmerkt zich veelvuldig door matige en zelfs half beschadigde resultaten waarmee opdrachtgevers te vaak te makkelijk genoegen nemen. Waar is toch dat gebouw dat intelligent en hoogefficiënt met materialen omgaat, dat perfect gedetailleerd is, adaptief in opzet en dat helemaal inspeelt op de stand van de techniek? Buiten de bouw zijn er maar weinig industrieën waarin men zo gemakzuchtig met kwaliteit kan omgaan. Auto’s, telefoons, camera’s; ze zijn er in alle prijsklassen, maar zonder uitzondering perfect gemaakt en functionerend.
In deze imperfecte bouwwereld verlang ik diep naar mensen die compromisloos naar perfectie streven. In de documentaire ‘Fucking Perfect’ werkt topkok Sergio Herman bijna zelfdestructief aan perfecte maaltijden en gerechten. Vanzelfsprekend met vakmanschap en de beste producten, maar bovendien steeds op zoek naar de grenzen van innovatieve bereidingswijzen en verrassende smaakcombinaties. Aan de basis staat een vast keukenteam van ambitieuze mannen en vrouwen die het vak met grote betrokkenheid leren én uitoefenen.
Hierbij vergeleken lijkt de bouw meer op de culinaire ervaring bij de gemiddelde strandtent, waar altijd min of meer dezelfde hamburgers en kipsaté-met-frites van matige kwaliteit op het menu staan. Die bovendien steevast te laat worden geserveerd door ongeïnteresseerde dagloners. En dan nog afkloppen dat je geen darminfectie oploopt.
Ronald Schleurholts, architect partner cepezed
Cobouw, 13 maart 2019
