In Utrecht wordt de laatste hand gelegd aan het multitenant laboratoriumgebouw Plus Ultra. Bij deze fase, waarin het vaste meubilair wordt geïnstalleerd, hoort ook het ophangen van een groot kunstwerk in het atrium. We interviewden Vincent Mock, de kunstenaar in kwestie.
Gefeliciteerd Vincent, je werk hangt! Wat stelt het voor?
“Het werk stelt plankton voor, maar dan immens uitvergroot. In de wetenschap heten deze eencellige organismen radiolariën, of stralendiertjes. De kwetsbaarheid van de natuur begint hier, bij het allerkleinste. Als plankton en de micro-organismen waarmee plankton zich voedt vervuild raken, bereikt die vervuiling uiteindelijk ons, aan het einde van de voedselketen. Met de uitvergroting wil ik verwondering voor de natuur oproepen en onze enorme verantwoordelijkheid voor de natuur benadrukken. Pas onder de microscoop zie je de details van radiolariën en de bijna goddelijke creatie. In essentie wil ik de pracht van het onzichtbare zichtbaar maken.
Het kunstwerk arriveerde in twee losse delen. Waar is het van gemaakt en wat hebben jullie vervolgens nog gedaan?
“Het bestond in eerste instantie zelfs uit 122 losse onderdelen, die aan elkaar zijn gelijmd. Deze onderdelen zijn 3d-prints gevuld met brandwerend schuim, dat ook voor stevigheid zorgt. Een staaldraad binnenin zorgt voor een extra verbinding, net als een stalen constructie bovenin. De huid is van zand met daaroverheen verf. Het kwam het gebouw binnen in een tweezesde- en een vierzesde-deel, dat paste precies door de deur. Daarna hebben we hier nog een kleine week gewerkt aan het assembleren en op het laatst zijn de lange stekels bevestigd. Daarna is het opgehangen. Relatief laag, waardoor het van alle kanten te zien is.”
Gefeliciteerd Vincent, je werk hangt! Wat stelt het voor?
“Het werk stelt plankton voor, maar dan immens uitvergroot. In de wetenschap heten deze eencellige organismen radiolariën, of stralendiertjes. De kwetsbaarheid van de natuur begint hier, bij het allerkleinste. Als plankton en de micro-organismen waarmee plankton zich voedt vervuild raken, bereikt die vervuiling uiteindelijk ons, aan het einde van de voedselketen. Met de uitvergroting wil ik verwondering voor de natuur oproepen en onze enorme verantwoordelijkheid voor de natuur benadrukken. Pas onder de microscoop zie je de details van radiolariën en de bijna goddelijke creatie. In essentie wil ik de pracht van het onzichtbare zichtbaar maken.
Het kunstwerk arriveerde in twee losse delen. Waar is het van gemaakt en wat hebben jullie vervolgens nog gedaan?
“Het bestond in eerste instantie zelfs uit 122 losse onderdelen, die aan elkaar zijn gelijmd. Deze onderdelen zijn 3d-prints gevuld met brandwerend schuim, dat ook voor stevigheid zorgt. Een staaldraad binnenin zorgt voor een extra verbinding, net als een stalen constructie bovenin. De huid is van zand met daaroverheen verf. Het kwam het gebouw binnen in een tweezesde- en een vierzesde-deel, dat paste precies door de deur. Daarna hebben we hier nog een kleine week gewerkt aan het assembleren en op het laatst zijn de lange stekels bevestigd. Daarna is het opgehangen. Relatief laag, waardoor het van alle kanten te zien is.”